Geachte leden van de Eerste Kamer,

U behandelt momenteel een wetsvoorstel dat lesbische paren die met een zaaddonor een kindje krijgen gelijke rechten geeft als heteroparen die met een zaaddonor een kindje krijgen. Het wetsvoorstel maakt een einde aan de wettelijke discriminatie van lesbische ouderparen en hun kinderen. Ik vraag u om het wetsvoorstel Lesbisch ouderschap zo snel mogelijk aan te nemen.

In Nederland zijn we onze tijd ver vooruit als het gaat om homo-emancipatie en gelijke rechten van paren van het gelijke geslacht. Als directeur van seniorenorganisatie ANBO vind ik het van groot belang dat de kinderen en kleinkinderen van mijn achterban op alle fronten deze gelijke rechten krijgen.

Ouderen hebben vaak een jarenlange strijd geleverd. Strijd met zichzelf, strijd met hun omgeving… en waarom? Gewoon, om te mogen zijn wie je bent! Als ze ouder worden en door omstandigheden naar een verzorginstelling moeten gaan ze vaak letterlijk de kast weer in omdat nog steeds de heteronorm in verzorginstellingen de enige norm is.

Er zijn ook ouderen die nog nooit “uit de kast” zijn gekomen. Ze zitten er nog in, zijn nog getrouwd met iemand van het andere geslacht of net weduwe/weduwnaar en/of gescheiden en durven niet meer voor hun seksuele geaardheid uit te komen. Samen met COC, Vilans en Movisie heeft ANBO daarom het Roze 50+ Consortium opgericht. Van daaruit hebben wij inmiddels aan veel verzorginstellingen het “homo-vriendelijke” keurmerk De Roze Loper kunnen uitdelen.

Kinderen en kleinkinderen van deze ouderen zijn vaak veel verder als het gaat om het omgaan met hun seksuele geaardheid. Er kan getrouwd worden en er is de mogelijkheid om kinderen te mogen krijgen. Alleen….. het is nog niet af. Waarom in dit geval half werk doen??

Dus, leden van de Eerste Kamer, doorpakken, afmaken en nu ECHT voor gelijke behandeling gaan.

Met vriendelijke groet,

Liane den Haan
Directeur- bestuurder ANBO

Zelf een brief sturen? Klik HIER!

Indonesia/ Germany/ Switzerland 2012 | 73 min

Anak Anak Srikandi (Indonesie/Duitsland/Zwitserland, 2012, the

Children of Srikandi Collective, 73’)

Anak Anak Srikandi is de eerste film door en over queer vrouwen in Indonesie, het land met de grootste Moslim populatie ter wereld. Acht authentische en poetische verhalen zijn verwoven met het prachtige traditionele Javaanse schaduw poppentheater. Het verhaal gaat over Srikandi, een van de personages van de bekende Indiase epos Mahabharata, welke noch man noch vrouw is. Een mooi verhaal dat ons herinnert aan het feit dat liefde tussen dezelfde geslachten en gender variatie, geen Westerse invloed zijn, maar van oudsher diepgeworteld aspecten uit de Indonesische cultuur zijn. Dit collectieve verzamelwerk overschrijdt de grenzen tussen documentaire, fictie en experimentele film.

Het bijzondere aan deze films is allereerst dat het gemaakt is door een queer vrouwencollectief, dat tegelijkertijd als maker en protagonist optreedt in de film. Deze acht moedige vrouwen geven op bijzondere en creatieve wijze een inkijk in hun persoonlijke leven als lesbisch/bi/queer/trans vrouw in de Indonesische maatschappij.

Gen Silent (VS, 2012, Stu Maddux, 63’)

Gen Silent is een film over oudere GLBT mensen die altijd hebben gestreden voor gelijke rechten met betrekking tot hun genderbeleving en/of seksuele geaardheid. In deze film wordt uitgelicht hoe eenzaamheid en kwetsbaarheid door ouderdom, de angst voor discriminatie en misbruik weer kan toenemen, bijvoorbeeld in bejaardentehuizen en ziekenhuizen. Ook laat de documentaire zien hoe makkelijk LGBT ouderen hierdoor weer terug in de kast kunnen gaan zitten en hoe community de ouderen opvangt door bijeenkomsten voor ze te organiseren.

Twee van de protagonisten zijn een ouder lesbisch koppel, wat nog altijd samen is na vele jaren. Ook zie je dat zij -in tegenstelling tot de andere protagonisten- steun bij elkaar hebben, maar toch bang zijn om het bejaardentehuis in te moeten en dat hun relatie en hun geaardheid hiermee in het geding komt.

Finish Line (VS, 2011, Gina Pei Chi Chen, 13’)

(deel van het interseks programma)

Finish Line is een korte fictie film die gaat over Angeni, een jonge athlete, die ervan droomt om de snelste hardloper ter wereld te worden. Vanwege haal ultra mannelijke verschijning en buitengewone prestaties, wordt ze gedwongen om een test te ondergaan, waarbij kan worden vastgesteld of ze ’echt’ een vrouw is.

Deze film laat goed zien hoe de wrede maatschappelijk normen het eigen lichaamsbeeld kunnen beinvloeden. Wanneer ben je een ‘echte’ vrouw? Deze film sluit goed aan op het actuele thema ‘vrouwen in de sportwereld’, want waarom wordt er altijd getwijfeld aan vrouwen met uitzonderlijke prestaties in de sport?

Thick Relations (VS, 2012, Jules Rosskam, 85’)

Deze documentaire met fictieve elementen verbeeld het leven van een queer gemeenschap in Chicago. Een hechte groep (lesbische/bi/trans) vrouwen die de rode draad door de fragmentarisch opgezette film aangeven, hervinden hun leven na het verlies van een goede vriendin. In plaats van op het verdriet en de periode van rouw te focussen, neemt de film de kijker mee in de diepe (liefdes)verbanden die de vrouwen met elkaar en hun omgeving hebben.

Deze community based film, laat goed de diepere laag zien binnen een hechte lesbische groep vrouwen, door de kijker te laten voelen hoe belangrijk en ondersteunend deze relaties zijn. De verwovenheid tussen liefde, seks, ‘ gekozen’ familie en vriendschap komt goed uit de verf, wat vaak niet het geval is in films over de lesbische gemeenschap. Voor de niet-queer kijker bied deze film begrip en inzicht in een veelal verborgen, maar belangrijke kant van het lesbisch bestaan. Voor de lesbische kijker zal de herkenning van de eigen relaties een belangrijk thema zijn.

Meer op www.TranScreen.nl